دیکتاتور شاعر و دشمن زبان فارسی!
ما ملتی هستیم که پیشتر به شعر شاعری علاقه‌مند بودیم. شاید امروز هم باشیم و به نظر می‌رسد که از طبع بلند هنری مان همین یکی در طی قرن‌ها پابرجا مانده.سخن پردازی همواره در محدوده جغرافیایی ما با شعر و شاعری ارتباط نزدیکی داشته است.
خمینی شعر می گفت. پس از مرگش دیوانی از او چاپ شد و اشعار ناتمامی که دست مایه یادگار امام شد و البته جانشین برحقش نیز به شعر و شاعری علاقه مند است. دیکتاتورها همیشه خود را شیفته هنر نشان می دهند. بدیهی ست پس از مرگ ایشان هم دیوان منتسب به نامبرده چاپ خواهد شد. هر ساله نیز دورهمی با شاعران انقلابی برگزار می کند. در مدح ائمه و ایشان و انقلاب می گویند و حاج آقا هم لبخند فیلسوفانه و صمیمانه تحویل ایشان و دوربین ها می دهد. از دشمنی ایشان با فرهنگ و زبان فارسی کم نشده است. زبان فارسی که از نیرومندترین زبان های زنده کره خاکی ست زیر تاخت و تاز آخوندهای بی سواد است و آن پیکر زیبا و تنومند سردرگم و تنهاست. حتی اگر هم این داوری درست نباشد عملکرد چهاردهه ایشان چیزی مگر تباهی همه نیروهای و توانایی های ایران و ایرانی نبوده و نیست. البته وقاحت نمونه ایشان که همه شکست ها را به افتخار و سربلندی بدل می کند نیز فراموش نشود. گله گله شاعری هم که در برابر ایشان حاضر می شوند یکی باید باشد که از ظلم وستم ایشان برایش شعری بگوید. در شعر ماندگاری بگوید که دیکتاتور برو. اما همان کاسه لیسان شاعر در نبود برنامه دورهمی سالیانه برنامه ای داشتند و ببینید چه خودشیفته دیکتاتور هستند. اینها را بشناسید که یک روز بدون ریش در آینده منتقد و شاعر دیکتاتور دیگری از آب در نیایند.
هرساله شعرا در نیمه ماه مبارک رمضان با رهبر انقلاب دیدار و از رهنمودهای ایشان استفاده می کردند اما امسال به دلیل شیوع کرونا، این دیدار برگزار نشد و حوزه هنری برنامه ای جایگزین به نام «دیدار ماه» را با حضور تعدادی از شاعران برگزار کرد.
نظرات
ارسال یک نظر