آیا اسرائیل می‌تواند روسیه را از ایران جدا کند؟
چتم هاوس: اسرائیل همواره سیاست استراتژیک اما مبهمی را در مورد روسیه دنبال کرده است. حتی پس از تهاجم فوریه 2022 به اوکراین، زمانی که اکثر کشورهای غربی تحریم‌هایجامعی را در برابر روسیه اجرا کردند، اسرائیل روش دقیق‌تری را انتخاب و روابط کاری خود را با روسیه حفظ کرد.
دولت اسرائیل استدلال کرد که این موضع به دلیل ملاحظات امنیتی عملی و نه به معنای همسویی ایدئولوژیک با مسکو دنبال تلقی مس شود- به ویژه حضور نظامی قابل توجه روسیه در سوریه ، جایی که اسرائیل به طور مداوم بر علیه اهداف مرتبط با ایران عملیات انجام می دهد پشت چنین استدلالی بود.
رویکرد محتاطانه اسرائیل در قبال روسیه حتی زمانی که اقدامات مسکو زمینه‌ساز موضع‌گیری شدیدتری می‌توانست باشد، همچنان ثابت ماند. روسیه از محکومیت صریح حملات حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ خودداری کرد و به حمایت از گروه‌های دشمن اسرائیل نظیر حزب‌الله و حوثی‌ها ادامه داد. همچنین اظهارات ضدیهودی برخی مقامات روسی نیز تغییری در محاسبات کلی اسرائیل ایجاد نکرد. سیاستمداران اسرائیلی این مسائل را نه به عنوان موانعی غیرقابل‌رفع، بلکه به‌عنوان چالش‌هایی در نظر گرفتند که باید در چارچوب یک رابطه پیچیده، اما ضروری مدیریت کنند.
ا بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید به نظر می‌رسد که زمینه برای تعامل بیشتر ایالات متحده و اسرائیل با روسیه مهیا می‌شود. شواهد اخیر نشان می‌دهد که اسرائیل نه‌تنها روابط خود با مسکو را حفظ کرده، بلکه احتمالاً گام‌هایی برای تقویت این روابط برداشته است. طبق گزارش‌های منتشرشده، مقامات اسرائیلی در واشنگتن لابی کرده‌اند تا پایگاه‌های نظامی روسیه در سوریه حفظ شود؛ حرکتی که ظاهراً با هدف کاهش نفوذ ترکیه در سوریه صورت گرفته است.
این اقدام به‌وضوح نشان می‌دهد که اسرائیل، حضور روسیه در منطقه را به‌عنوان یک اهرم راهبردی می‌بیند. اعزام «رومن گافمن»، دبیر نظامی نتانیاهو به مسکو برای مذاکره پیرامون این موضوع، بر تعهد قوی اسرائیل در حفظ این روابط تأکید می‌کند. این رویکرد همچنین با تغییرات سیاست واشنگتن نسبت به مسکو در دوران ریاست‌جمهوری ترامپ همخوانی دارد و نشان‌دهنده محاسبات راهبردی هر دو کشور است؛ محاسباتی که یکی از اهداف دیرینه آنها ایجاد شکاف میان روسیه و ایران بوده است.
تلاش برای جدا کردن روسیه از ایران همواره با موانع تاریخی و عملیاتی پیچیده‌ای روبه‌رو بوده است. حتی در سوریه، جایی که گاهی تنش‌هایی بین نیرو‌های روسی و ایرانی رخ می‌دهد، این دو کشور در حمایت از نظام اسد منافع مشترکی داشته‌اند؛ یک همسویی که در موارد متعدد، سیاست‌گذاری‌های اسرائیل را تحت‌الشعاع قرار داده بود. روسیه نشان داده که به‌خوبی می‌تواند روابط خود را در جهات مختلف متوازن کند: در حالی که ارتباطات سازنده‌اش با اسرائیل را حفظ می‌کند، همزمان همکاری‌های گسترده‌تری با تهران و نیرو‌های محور مقاومت برقرار می‌سازد. مسئله اصلی همچنان این است که آیا اسرائیل خواهد توانست با تقویت تعاملات خود با روسیه، این پویش را تغییر دهد یا خیر. شواهد تاریخی حاکی از آن است که چشم‌انداز موفقیت در این زمینه محدود است؛ زیرا روسیه همواره شراکت راهبردی خود با ایران را در اولویت قرار داده است.
یکی از مؤلفه‌های کلیدی سیاست اسرائیل در قبال روسیه، نگرانی از کاهش نفوذ منطقه‌ای ایالات متحده است. در نخستین دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ، کاخ سفید به‌طور علنی بر کاهش تعهدات نظامی آمریکا در خاورمیانه تمرکز داشت. تلاش‌های مکرر برای خروج نیرو‌های آمریکایی از سوریه و وعده‌های مداوم به پایان دادن به «جنگ‌های بی‌پایان» باعث شد که اسرائیل نگران کاهش چشمگیر حضور آمریکا در منطقه شود.
چنین تحولاتی می‌تواند پیامد‌های قابل‌توجهی برای امنیت اسرائیل داشته باشد. نیرو‌های آمریکایی در سوریه، عراق و دیگر نقاط خاورمیانه همواره نقشی کلیدی در کنترل نفوذ ایران و ارائه اطلاعات حیاتی ایفا کرده‌اند. هرگونه کاهش یا خروج این نیرو‌ها به احتمال زیاد خلأ امنیتی ایجاد می‌کند که تهران و نیرو‌های وابسته به آن مشتاقانه تلاش خواهند کرد تا از آن بهره‌برداری کنند. در نتیجه، اسرائیل ممکن است با تهدیدات جدیدی در مرز‌های شمالی خود مواجه شود و چالش‌هایی گسترده‌تر برای منافع راهبردی خود در منطقه تجربه کند.......
دونالد ترامپ با تغییر رویکرد سنتی سیاست خارجی آمریکا، تعهد به ناتو را زیر سؤال برده، کمک‌های نظامی به اوکراین را قطع کرده و در سطح جهانی، از مواضع دموکراسی‌های لیبرال فاصله گرفته است. سیاست‌های او که با تمجید از رهبران مستبد همراه است،
پاسخحذفرقابت میان رژیم‌ها به‌طور شهودی در سطح دولت‌های منفرد قابل درک است. برای رژیم‌های استبدادی، بزرگ‌ترین تهدید همواره دموکراتیک شدن بوده است.
پاسخحذف