فردای روزی که ایران به بمب اتم دست یابد چه می شود!

 

فارین پالسی: آیا ایران هرگز به سلاح هسته ای دست خواهد یافت؟ اگر چنین شود چه اتفاقی می افتاد؟ به نظر می رسد که پاسخ به سوال اول مثبت است. اما پاسخ سوال دوم مانند همیشه مبهم است.

جمهوری اسلامی از زمان انقلابی که در سال 1979 شاه را سرنگون کرد به مدت 45 سال با ایالات متحده و بسیاری از همسایگانش درگیر است. جورج دبلیو بوش تهران را در "محور شرارت" خواند. دولت اوباما در نهایت توافق هسته ای را با ایران امضا کرد، اما همچنین با اسرائیل برای انجام یک حمله سایبری بزرگ به زیرساخت های غنی سازی ایران همکاری کرد. ناگفته نماند، دونالد ترامپ، رئیس جمهور وقت آمریکا در نهایت مجوز حمله پهپادی را صادر کرد که به کشته شدن قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران منجر شد. ترامپ همچنین سعی کرد از طریق برنامه «فشار حداکثری» رژیم ایران را تضعیف کند.

در آنسو اما ایران با حمایت از رژیم اسد در سوریه، نزدیک‌تر شدن به روسیه و چین و تسلیح و آموزش شبه‌نظامیان در لبنان، عراق، یمن و غزه به این فعالیت‌های مختلف و غیره پاسخ داده است. و همانطور که رافائل اس. کوهن اخیراً بیان کرد، جنگ پنهان بین اسرائیل و ایران احتمالا برای مدت طولانی ادامه خواهد داشت و می تواند بدتر نیز شود.

پتانسیل ایجاد مشکل در اینجا قابل رویت است، اما یکی از نظریه پردازان برجسته روابط بین الملل فکر می کرد که راهی آشکار برای کاهش آن وجود دارد. بر اساس آخرین مقاله منتشر شده کنت والتز، ساده ترین راه برای ایجاد ثبات در منطقه، دستیابی ایران به یک بازدارنده هسته ای است. او استدلال می‌کرد که داشتن زرادخانه هسته‌ای ترس‌های امنیتی ایران را کاهش می‌دهد، دلیل کمتری برای ایجاد دردسر برای ایران ایجاد می‌کند و رقبای منطقه‌ای‌اش را مجبور می‌کند تا از توسل به زور برعلیه ایران به نحوی که ممکن است ناخواسته به درگیری هسته‌ای منجر شود، خودداری کنند. همانطور که وینستون چرچیل در سال های اولیه جنگ سرد بیان کرد، ثبات به "فرزند قلچماق ترور" تبدیل شد.

والتز منطق اصلی این استدلال را در یک تک نگاری بحث برانگیز در سال 1981، با تکیه بر نظریه اساسی بازدارندگی هسته ای، بیان کرده بود. او با این فرض واقع گرایانه شروع کرد که دولت های در هرج و مرج اساساً به امنیت می پردازند. در دنیای بدون سلاح های هسته ای، چنین ترس هایی اغلب منجر به اشتباه در محاسبات، رفتارهای مخاطره آمیز و جنگ می شود. سلاح‌های هسته‌ای با تهدید سطحی از قدرت مخرب که حتی بلندپروازترین یا متجاوزترین رهبران باید به آن احترام بگذارند، این وضعیت را تغییر داد. او بازدارندگی هسته‌ای را تضمین نهایی امنیتی می‌دانست: هیچ رهبر معقولی برای غلبه یا سرنگونی یک رقیب دارای سلاح هسته‌ای تلاش نمی‌کند، زیرا انجام این کار ناگزیر خطر حمله هسته‌ای را در پی خواهد داشت. هیچ دستاورد سیاسی قابل تصوری ارزش از دست دادن تعداد معدودی از شهرهایش را ندارد و حتی احتمال کم واکنش هسته ای برای جلوگیری از حمله مستقیم به استقلال کشور دیگر کافی است.  برای هر فرد با حداقل هوشی آسان است که بفهمد یک تبادل هسته ای چه عواقبی در بر خواهد داشت. بنابراین، کشورهایی که دارای قابلیت پاسخگوی با ضربه متقابل را دارند ، نگران بقای خود نخواهند بود و رقابت بین شان با ترس متقابل محدود می شودهز چند حذف نمی شود.
والتز بیان نکرد که بازدارندگی هسته ای همه منابع رقابت امنیتی را از بین ببرد. او همچنین استدلال نکرد که هر کشوری با این بمب وضعیت بهتری خواهد داشت یا اینکه گسترش سریع تسلیحات هسته ای چیز خوبی برای نظام بین المللی خواهد بود. در عوض، او پیشنهاد کرد که گسترش آهسته تسلیحات هسته‌ای ممکن است در برخی زمینه‌ها مفید باشد و حتی ممکن است به تلاش‌های همه جانبه برای جلوگیری از آن ارجحیت داشته باشد. او معتقد بود که ترس متقابل از تشدید تنش که به ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی کمک کرد از درگیری مستقیم تسلیحاتی در طول جنگ سرد اجتناب کنند و ابعاد و دامنه جنگ‌های بین هند و پاکستان را کاهش داد......

منبع و ادامه: فارین پالسی