آیا ما برای شعار زن، زندگی، آزادی آماده هستیم؟

 

ایران پس از جمهوری اسلامی چگونه باید باشد؟! هر سیستمی پیش از استقرار باید دست کم بخشی بزرگی از نیروها و توانایی هایش را در دل سیستم مستقر آماده کند. به طور قطع نظام پس از جمهوری اسلامی نیز افراد مورد نیازش را در دسترس دارد اما آیا پس از رژیم فعلی به یک تسویه بزرگ نیاز داریم ؟ آیا بخشی از مدیران فعلی با ریش های تراشیده و کراوات دوباره صندلی ها شان را حفظ خواهند کرد ؟ همین الان هم بسیاری از مدیران و نیروهای رژیم مخالف ند و اگر دست به دامن آنچه اپوزوسیون نامیده می شود نمی شوند ، نان ورز مرگی است و بهانه های جاری.
ایران خانه مشترک همه اقوام و گروه ها با زبان ها و گویش های گوناگون ست که در آن سرزمین و یا پیرامونش زندگی می کنند. محدوه فرهنگی ایران بسیار بزرگ تر و رنگارنگ تر از سرزمین امروزی ایران است.

ایران فردا، بدون زنان آزاد و فرهیخته شکل نخواهد گرفت. اما آزادی و فرهیختگی به یکباره ساخته و برآورده نمی شوند. همچنین ویژه یک گروه و یا یک منطقه و قوم نیست. قرار نیست گروهی آزاد و گروه دیگری به بندگی کشیده شوند. زنان آزاد و فرهیخته در کنار مردان دربند و رنجور شکل دیگری از دیکتاتوری ست. بنابراین از همین امروز باید برای برآوردن چنین فضا و محیطی گام بر داریم . برای احترم به حقوق زنان منتظر فردا و یا یک تغییر بزرگ نمانیم. اگر چنین است پس آماده نیستیم و آن فقط یک شعار است. از همین امروز دست ها مان را به سوی هم دراز کنیم. البته که این ها واژه های زیبایی ست و در عمل چه چیزها که اتفاق نخواهد افتاد. اما بدون هیچ بها نه ای باید شروع کرد. دوست داشتن و احترام به ایران و ایرانی.